ข่าวการร้องเรียนของพ่อแม่ต่อหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2548 ว่าลูกไปซื้อของจากร้านขายขนม แต่เมื่อเปิดออกมามันเป็นอะไรที่กินไม่ได้และอันตรายด้วย ข่าวที่ว่ามีรูปการ์ตูนมีแต่ภาษาจีนคนขายก็คิดว่าเป็นขนม ดีว่าแม่เอะใจลองชิมจึงรู้ว่ามันไม่ใช่เพราะแตะนิดเดียวก็ลิ้นชา ตามข่าวสืบต่อไปว่ามันเป็นผงที่ให้ความร้อนเมื่อละลายน้ำ เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สอนใจว่าไม่มีใครอ่านตัวอักษรเหล่านั้น โดยเฉพาะผู้นำมาขายก็อ้างได้ว่าอ่านภาษาจีนไม่ออก คำถามก็คือ ผลิตภัณฑ์แบบนี้เข้ามาได้อย่างไร ทางไหน จึงมาวางขายเหมือนขนมเด็กได้ เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องสุดวิสัยที่พ่อแม่จะดูแลลูก แต่ไม่ควรละความพยายามที่จะสอนต่อไปให้เด็กรู้จักอ่านฉลากจนเป็นนิสัย การสอนเรื่องความปลอดภัยในโรงเรียนก็ใช้วิธีแทรกซึมให้ฝึกได้จากการอ่านแทนที่จะอ่านจากตำราเรียนเพียงอย่างเดียว หาป้ายหรือฉลากมาให้เด็กได้หัดอ่านด้วย เด็กก็จะได้เรียนรู้จากชีวิตจริง  สภาพจริง แล้วก็ใช้ประโยชน์ในชีวิตจริงด้วย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต้องแก้ความเข้าใจผิด คือ เด็กเข้าใจว่าถ้ามีป้าย อย. แปลว่ากินได้ ปลอดภัย ในความเป็นจริงฉลาก อย. มีหลายประเภท เพราะมีหลายผลิตภัณฑ์เพื่อการอุปโภคบริโภค อย. คงต้องช่วยคิดว่าจะไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้อย่างไร มิฉะนั้นอาจเกิดกรณีที่ไม่คาดคิดมาก่อนได้