บางท่านอาจมองว่าหลายเรื่องยังเป็นปัญหาที่จัดการได้ยาก เช่น ปัญหาการจัดการเรื่องความปลอดภัยด้านสารเคมี ดังนั้นการจัดการกับสินค้านาโนจะเป็นไปได้อย่างไร แต่หากมองในแง่ดีว่าในเมื่อนาโนเทคโนโลยียังเป็นเรื่องใหม่  ทำไมจึงไม่สร้างมาตรการรองรับไว้ก่อน โดยอาจออกเป็นกฏหมายให้ผู้ประกอบการที่ต้องการนำเข้า ผลิต หรือจำหน่ายสินค้าที่ใช้นาโนเทคโนโลยีหรือมีวัสดุนาโนเป็นองค์ประกอบต้องได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นอุตสาหกรรมใหม่ที่ต้องเฝ้าระวัง เพื่อให้องค์กรของรัฐทราบถึงปริมาณการใช้สินค้านาโน ตลอดจนเส้นทางการแพร่กระจายสู่ผู้บริโภคจนสิ้นสุดอายุการใช้งานของผลิตภัณฑ์แต่ละชนิด และเพื่อให้องค์กรของรัฐสามารถประเมินความเสี่ยงที่อาจเกิดจากการใช้ผลิตภัณฑ์นาโนได้ หากเป็นไปได้ผู้ประกอบการเหล่านั้นอาจต้องมีผลการศึกษาถึงด้านความเป็นพิษ ความเสี่ยงต่อการปนเปื้อนสู่สิ่งแวดล้อมก่อนที่จะนำเข้า ผลิต หรือจำหน่ายสินค้าเหล่านั้น

            จากแนวทางที่เสนอในข้างต้นจะเห็นได้ว่าวิธีการดังกล่าวแม้ว่าจะเป็นภาระของผู้ประกอบการในการรับผิดชอบต่อผู้บริโภคและสิ่งแวดล้อม แต่สิ่งหนึ่งที่หน่วยงานของรัฐซึ่งทำหน้าที่ในการกำกับดูแลผู้ประกอบการเหล่านั้นต้องตระหนัก คือ ความหลากหลายของสินค้าจากนาโนเทคโนโลยี ซึ่งอยู่ในหลายกลุ่มผลิตภัณฑ์ ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เครื่องสำอาง เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ฯลฯ ดังนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องอาศัยผู้ที่มีความรู้ความชำนาญในแต่ละสาขา  เพื่อให้การกำกับดูแลเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ